افسوس...

اگر کوهی بودم

در تن خود می آسودم

و اگر رودی بودم

در زمزمه خود

خود را فراموش می کردم

اگر خاکی بودم

با سکوت و فراموشی

یکی می شدم

و اگر آتش بودم

در خود می سوختم

ولی افسوس

که مرد رفته ای هستم

که چشمان خود را

بروی جهان غم انگیز خویش

باز نگه داشته است.

"بیژن جلالی"