فلسفه های لاجوردی
یادداشت های من...فلسفه های لاجوردی
یادداشت های من...درباره من
پیوندها
ابر برجسب
شعر واگویه کتاب عکس معماری بهرام بیضایی سینما جاودانه های تاریخ سینما تئاتر استاد شجریان موزه ویدئو انیمیشن فروغ فرخ زاد ارزیابی شتابزده نقاشی شاملو فیلم خاطره موسیقیجدیدترین یادداشتها
همهبایگانی
- خرداد 1404 2
- اردیبهشت 1404 1
- فروردین 1404 3
- اسفند 1403 1
- دی 1403 1
- آذر 1403 5
- آبان 1403 2
- مهر 1403 3
- شهریور 1403 6
- مرداد 1403 3
- تیر 1403 4
- خرداد 1403 2
- اردیبهشت 1403 2
- فروردین 1403 5
- بهمن 1402 1
- دی 1402 2
- آذر 1402 1
- آبان 1402 1
- مهر 1402 3
- شهریور 1402 4
- مرداد 1402 4
- تیر 1402 4
- خرداد 1402 3
- اردیبهشت 1402 3
- فروردین 1402 2
- اسفند 1401 4
- بهمن 1401 1
- دی 1401 2
- آذر 1401 1
- آبان 1401 1
- مهر 1401 1
- شهریور 1401 5
- مرداد 1401 3
- تیر 1401 1
- خرداد 1401 2
- اردیبهشت 1401 1
- فروردین 1401 4
- اسفند 1400 1
- بهمن 1400 1
- دی 1400 1
- آذر 1400 2
- آبان 1400 1
- مهر 1400 7
- شهریور 1400 5
- مرداد 1400 11
- تیر 1400 10
- خرداد 1400 7
- اردیبهشت 1400 13
- فروردین 1400 16
- اسفند 1399 4
- بهمن 1399 7
- دی 1399 7
- آذر 1399 7
- آبان 1399 8
- مهر 1399 3
- شهریور 1399 6
- مرداد 1399 3
- تیر 1399 7
- خرداد 1399 4
- اردیبهشت 1399 3
- فروردین 1399 3
- اسفند 1398 2
- بهمن 1398 4
- دی 1398 10
- آذر 1398 12
- آبان 1398 13
- مهر 1398 5
- شهریور 1398 9
- مرداد 1398 10
- تیر 1398 10
- خرداد 1398 8
- اردیبهشت 1398 8
- فروردین 1398 11
- اسفند 1397 19
- بهمن 1397 13
- دی 1397 10
- آذر 1397 8
- آبان 1397 4
- مهر 1397 11
- شهریور 1397 20
- مرداد 1397 29
- تیر 1397 25
- خرداد 1397 28
- اردیبهشت 1397 21
- فروردین 1397 17
- اسفند 1396 20
- بهمن 1396 19
- دی 1396 5
- آذر 1396 8
- آبان 1396 10
- مهر 1396 7
- شهریور 1396 15
- مرداد 1396 9
- تیر 1396 10
- خرداد 1396 7
- اردیبهشت 1396 9
- فروردین 1396 15
- اسفند 1395 14
- بهمن 1395 22
- دی 1395 41
- آذر 1395 29
- آبان 1395 13
- مهر 1395 13
- شهریور 1395 15
- مرداد 1395 18
- تیر 1395 17
- خرداد 1395 2
- اردیبهشت 1395 4
- فروردین 1395 3
- اسفند 1394 1
- بهمن 1394 5
- دی 1394 5
- آذر 1394 10
- آبان 1394 149
جستجو
تا باد برد بوی مرا در وطن من...
پس از بمباران شیمیایی حلبچه در ۲۶ اسفند ۶۶، بازماندگان به هر شکلی خود را به مرزهای ایران رساندند. در مرز رسیدگی های مختصری به آن ها شد و سپس به شهرهایی چون پاوه، سنندج، روانسر و کرمانشاه فرستاده شدند تا در اردوگاه های موقتی اسکان داده شوند. مردم شهرهای مرزی با مهربانی آن ها را پذیرفتند و خانواده هایی بودند که تا چند ماه آن ها را نزد خود نگه داشتند.
کنگاور، شرقی ترین شهر استان کرمانشاه، یکی از شهرهایی بود که آوارگان را در آن اسکان دادند. آن ها را ابتدا در یکی از حمام های عمومی شهر شست و شو دادند و سپس در مدارس و مساجد اسکان دادند. در نزدیکی کنگاور، جایی که به آن سراب فش می گویند، اردوگاهی با چادر برایشان برپا کردند. همزمان به کمک سازمان های بین المللی، اردوگاهی با تعدادی واحد و امکانات اولیه در نزدیکی روستایی به نام گلیاران ساخته شد و آوارگان به مرور به آن جا منتقل شدند.
نام اردوگاه را «مهمانشهر شهدای حلبچه» گذاشتند اما مردم اغلب آن را به نام اردوگاه حلبچه یا اردوگاه گلیاران می شناختند.
از آن پس، اردوگاه شد محل زندگی حدود ۵۰۰ خانوار که در واحدهایی کوچک، زندگی می کردند. برای آن نانوایی، خانه بهداشت، حمام، مدرسه، زمین فوتبال و والیبال ساختند و کم کم سر و شکلی پیدا کرد. ساکنان در کوچه های باریکش درخت کاشتند. مسجدی برای آن درست کردند و در آن کلاس های دینی برگزار کردند. مسجد جایی شد برای گردهمایی هایشان، جشن ها و مراسمشان.
پس از مدتی که کمک های بین المللی کم شد، کوچک و بزرگ و زن و مرد سر کار می رفتند؛ کوره های آجرپزی، کشاورزی، دستفروشی، کارگری، میوه چینی و ...
...
وقتی در موزه صلح تهران، آقای دکتر خاطری از کنفرانسی در حلبچه گفتند که به ابعاد و پیامدهای بمباران شیمیایی حلبچه می پردازد، ناخودآگاه هردو به اردوگاه کنگاور فکر کردیم؛ یک ماه فرصت داشتم تا نسخه ی اولیه ی مقاله ای را برای کنفرانس آماده کنم. رفتم کنگاور و پس از بیست سال، اردوگاه را از نزدیک دیدم.
اردوگاه حلبچه، زمستان ۱۴۰۳
* عنوان برگرفته از تنها سنگ قبر باقی مانده در آرامستان اردوگاه
«تابوت مرا جای بلندی بگذارید/تا باد برد بوی مرا در وطن من»
سلام
اخبار در آن زمان و حتی حالا به خوبی بازتاب دهنده جنایات نیستند. من سال اول دبیرستان بودم که این اتفاق افتاد و طبعا در میان بسیاری اتفاقا مشابه که آن زمان رخ می داد گم شد.
بعد از آن روزی در دانشگاه با یک مراسم سالگرد تقریبا غیردولتی با عمق فاجعه آشنا شدم. عکس های متعددی دیدم که مو بر تن بیننده سیخ می کرد.
و آخرین بار با رمان شاهکار آخرین انار دنیا ...
سلام حسین آقا،
بله درسته و متاسفانه هنوز هم ابعاد این فاجعه اون طور که باید بازتاب داده نشده.
جدا از تلخی خود اتفاق، مصائبی که بعد از اون گریبان مردم حلبچه رو گرفت هم بسیار تلخه؛ مثل آوارگی و زندگی در شرایط سخت اردوگاه ها. مجروحان شیمیایی شده یا کودکانی که گم شدند.
اتفاقا سال ۸۲ یا ۸۳ بود که در مراسمی که دانشگاه تهران برای حلبچه و البته سردشت ترتیب داده بود شرکت کردم و برای نخستین بار از نزدیک شرایط مجروحان شیمیایی رو دیدم
در سفر به حلبچه متوجه شدم که خیلی ها «آخرین انار ...» رو خوندن و مخصوصا مریوان حلبچه ای رو خوب می شناختن.
خیلی ممنونم از وقتی که گذاشتید، خوندید و نظرتون رو نوشتید.
لعنت به تصمیمات اهالی قدرت که احساسات مردم بی‌گناه را قربانی اهداف خود می‌کند.
بله دقیقا،
هنوز هم بحث درباره ی علل این فاجعه ادامه داره و در همین کنفرانس اخیر هم شاهدش بودم.
خیلی ممنونم از حضورتون.
عجب داستانی جزییاتش رو نمی دونستم واقعا جنایت کرده صدام
بله،
متاسفانه داستان های تلخ بسیاری رو صدام و همپیمانانش رقم زدن.
چی بگم؟!
یه دفعه با هم صحبت کردیم که جنگ اجتناب ناپذیره ولی خوب بمباران شیمیایی از سر اجبار نبوده اونم مردم غیر نظامی
مردم حلبچه داستان های غریبی دارن؛ پیش از بمباران شیمیایی، طبق نقشه ای از پیش طراحی شده، طی چند روز با بمب های معمول بمباران می شن و مردم هم به زیرزمین ها پناه می برن؛ بعد در ۲۶ ام اسفند، شیمیایی می زنن و مردمی که طبق معمول به زیرزمین ها پناه برده بودند، در زمان کوتاهی جان می دن، چرا که گاز سنگین هست و پایین می شینه.
اما مرگ، آوارگی و بدبختی، نتونست این مردم رو از پا بندازه؛ در نهایت، این جنایتکاران بودن که باختن و مردم حلبچه هر روز سرزمینشون رو زیباتر ساختند.
خیلی ممنونم از حضورتون.
لعنت به جنگ،لعنت...
+مسیر شما روشن و
پُرخیر و برکت.
هرچه بیشتر در این مورد پژوهش کردم، بیشتر به عمق رنج های این مردم پی بردم.
لعنت به جنگ و بانیانش.
خیلی ممنونم، سلامت باشید.
سپاس بابت حضورتون.