احتمالش هست!

هیراد می گوید:"مدرسه حوصله سَر بَره!"

می گوید:"کاش مدرسه شاد تر بود!"

خانم معلمش می گوید خوب یاد می گیرد، اما خیلی بازیگوش است.

 آدم صبوری نشان می دهد. در حالی که به هیراد لبخند می زند می گوید:"امروز هیراد ادای من رو در آورد!"

 پرسیدم:"واقعا؟!... چطور؟!"

گفت:" هرچی می گفتم بعد از من تکرار می کرد و بچه ها هم می خندیدن!"

نتوانستم جلوی خنده ام را بگیرم!

هیراد یکسره در حال پرسیدن است؛ از زمین و زمان می پرسد. گاهی آن قدر می پرسد که پاک تمرکزم را از دست می دهم و اصلا یادم می رود در حال انجام دادن چه کاری بودم. 

 گاهی هم عصبانی می شوم، اما به خودم یادآوری می کنم که همه ی بچه ها فیلسوفند...؛ و پاسخ می دهم!

 می گویم:هوشِت به من رفته!"

می گوید:"نه! من از تو باهوش ترم!"

بلند می خندم و می گویم:"چی بگم والله!"

می گوید:" الان باید بگی "احتمالش هست"!"