گاهی ما آدم ها، زنده هستیم به لبخندی، کرشمه ای، نگاهی...،
گاهی ما آدم ها، دلخوشیم به دست مهربانی که به سویمان دراز شود...،
گاهی ما آدم ها، زنده هستیم به این که کسی با تمام وجود دوستمان داشته باشد...،
گاهی ما آدم ها، امید آن را داریم که همه چیز درست شود، آن طور که دلمان می خواهد...،
گاهی ما آدم ها،...
با این حال،
خیلی وقت ها، ما آدم ها به روی هم لبخندی نمی زنیم، دستی از روی مهر به سوی هم دراز نمی کنیم، عشقمان را به طرف مقابلمان مخفی می کنیم...، و هر روزی که می گذرد امیدمان نا امیدتر می شود....
. . .من امیدم را در یأس یافتم
مهتابم را در شب. . .
به لطف حق؛خوب و خوش و سلامت باشید همیشه.
سپاس بابت این حس امید.
سلامت باشید.
سپاس از حضورتون!