درخت و علف را می‌خواهم که بار دیگر زاده شوم.

همه ی مرگ‌ها را مرده‌ام،

همه ی مرگ‌ها را، می‌خواهم که باز بمیرم؛

مرگِ چوبین درخت را

مرگِ سنگی کوه را

مرگِ خاکی خاک را

مرگِ برگی خشاخشی علف‌های تابستانی را

و پیشوا مرگِ خونین آدمی را

می‌خواهم که باز بمیرم.

گُل را می‌خواهم که بار دیگر زاده شوم.

درخت و علف را می‌خواهم که بار دیگر زاده شوم.

و ماهی‌ و آهو، پرنده و پروانه را.

و در هر شکل و پیکره‌ای

حسرتی پله پله مرا

تا واپسین رنج‌ها

واپسین رنج‌های بشری،

فرو می‌کشاند.

آه ای زه لرزان و برآشفته، دریغا

از آن‌گاه که مشت شوریده ی حسرت

هر دو قطب زندگانی را

بخواهد که به سوی یکدیگر خم کند

[آه تو ای حسرت]، باری دیگر و بسی بار دیگر

مرا از مرگ به سوی زادن باز خواهی راند،

به این راه درد‌آکنده ی شکل‌ها و پیکره‌ها

به این راه پرشکوه شکل‌ها و پیکره‌ها ...

«هرمان هسه»

* نقاشی با عنوان «ارفئوس»، اثر لویی فان پاتن